26-06-2017 Deel vijf. 
Naast ons staat aan de ene kant een Duitse dame met een Perzische kat, alleen. Bewonderenswaardig. Jarenlang heeft ze met haar man hier gekampeerd, maar nu is hij er niet meer maar gaat ze nog steeds...
Aan de andere kant staat een Frans echtpaar van ongeveer 75 jaar. Een mooi echtpaar, beiden ooit jong en mooi, nu alleen nog mooi. Stijlvol en klassiek.
Nadat hij gisteren geholpen had met het duwen van de caravan herkenden we ze van de eerste keer dat we hier waren in 2013.
Vandaag waaide het als een malle. Lex en ik wilden een windscherm maken van een oude luifel die we nog hadden liggen. Klapperend en flapperend probeerden we het doek dubbelgevouwen ergens tussen te spannen tot ik zei: lex, dit gaat het niet worden. Je staat aan zee en het waait, laat het lekker waaien! Na toch één en ander geprobeerd te hebben, hebben we de zooi maar opgevouwen en weer weggepropt in een luik van de caravan.
De Franse buurman vroeg of het ging met de wind en alles en er ontstond een praatje. 
'Je me souviens... begon ik, 'dat we al eerder buren zijn geweest.' Hij kon het zich niet meer duidelijk herinneren, maar zijn vrouw wel en ze had dat ook al gezegd zei hij. Mijn beste Frans omhoog halend vertelde ik hem dat ik hem toen gevraagd had waarom de oudere Franse dames en heren met hun handen op hun rug voorovergebogen door de branding liepen en af en toe met hun vingers schraapten in het zand. Ik had hem toen gevraagd wat ze zochten, garnalen, krabbetjes of iets anders eetbaars? Hij moest lachen en zijn vrouw heeft mij toen afgeschuurde ronde steentjes en schelpjes laten zien waar dan een spiraaltje in zaten. Ohhh is dat het. Iedere nationaliteit heeft zo zijn eigen aardigheden, Duitsers graven altijd in het zand en bakenen hun plaatsen af, ja dat herkenden zij ook, Engelsen hebben altijd een bijzondere huidskleur (geen) en wij NL hebben ook onze gewoontes... Ik wachtte af... wat hij zou noemen. In de loop van de week wil ik het graag horen! zei ik lachend tegen hem. Ja hij wist nu weer dat ik dat gevraagd had, over de Fransen. Hij vond het ook raar, had hij toen gezegd. Die oudere vrouwen die gebukt lopen (hij deed het even na) en dan vaak nog zonder bovenstukje, dat hangt dan allemaal maar naar beneden... Hij maakte er een gebaar bij en ik vond hem erg grappig. 'Hebben jullie wel eens dat soort steentjes gevonden?' vroeg hij. 'Nee, nooit gevonden maar ook nooit naar gezocht, wij lopen niet gebukt langs de zee'.