02-07-2017 
Op de zuid Franse camping. Deel zes, laatste deel. 
Qua buur-gebeuren is het een rustige week geweest. Het vriendelijke Franse echtpaar waren uiterst aangename mensen. Ze stonden er ieder jaar vijf weken, maar vonden dat niet altijd alleen maar leuk. Waar hing dat vanaf vroeg ik, van de buren? Ja dat was zeker zo. De buren die na ons zouden komen maakten ieder jaar weer te veel lawaai. 
Het was ons al meer opgevallen dat het net een dorp is waar velen elkaar weer herkennen van het jaar ervoor en daarvoor.
Met een glimlach zei ik een keer tegen hen dat vakantie gewoon 'keihard werken' is toen ze bij windkracht zes luid zuchtend en steunend een tentje probeerden op te zetten. Hun kinderen zouden komen. Het tentje vatte telkens wind en wilde wegwaaien als een ballon. Ze hebben er een dagdeel over gedaan. Uiteindelijk klonk er een 'bravo' en waren ze erin geslaagd.
De laatste dag heb ik gevraagd of ze al wisten welke eigenaardigheden de Nederlanders hebben, maar daar wisten ze (beleefdheidshalve?) geen antwoord op. 'Is het u nooit opgevallen dat Nederlanders slecht autorijden in het buitenland? Zeker als er een caravan achter hangt?' Ik hoor Lex immers regelmatig mopperen als onze dierbare landgenoten stumperen en sukkelen op de internationale autosnelwegen. 'We gaan er zeker op letten!' antwoordden ze licht verbaasd. Bij ons vertrek werden we allerhartelijkst uitgezwaaid, ook door de Duitse buurvrouw met haar grote kat op de arm. 


03-07-2017 
De camping midden in Frankrijk die volgde voor de overnachting was een saaie Nederlandse ANWB camping met alleen maar Nederlanders. Als een karikatuur werd dat vakantie vierende type, die daar weken lang verbleven, uitvergroot. Bij mij gaat meteen de satire knop om. Verveeld lezen ze met hun rug naar hun steriele caravan een boek. Voor hun neus een mok koffie. Ze zijn direct compleet afgeleid als je je bij aankomst je wilt installeren. Nieuwsgierig veren ze op als je de caravan op de plek neerzet. Gelukkig is Lex daar handig in valt er weinig te kijken, maar wellicht ook dat is te spannend en kan het niet gemist worden. Het zijn uitstekende waakhonden, want ze houden alles in de gaten. Ze lijken op elkaar, want het is het meest onopvallende grijze type die je je kunt voorstellen. Later weet je ook niet meer naast wie je gestaan hebt, of je iemand gesproken hebt of met wie, want ze zijn zo weer uit je geheugen verdwenen, je hebt ze als het ware niet eens gezien. Makkelijk kort grijs haar, onopvallend brilletje, driekwart broek, fleece vestje, makkelijke schoenen, kleurloze kleding, kleurloze mensen. Ze vragen bij de receptie naar wandelroutes of fietsroutes want ze willen 'avontuurlijke' tochtjes maken maar het moet wel voor ze uitgestippeld zijn. Zij kookt in de caravan geurloos eten en eten dat dan zwijgzaam voor hun caravan op en blijven je in de gaten houden, want als er iets 'gebeurt' moet dat even bekeken worden.
Mocht u in dit zojuist omschreven profiel passen, neem het niet te serieus. Satire-light. Ha ha!