donderdag 2 augustus 2018













1 juli 2018 ‘Schiet nou is op! Jullie staan daar maar dom te lullen!’ krijst de rood aangelopen vrouw haar frustratie naar ons toe.
Even goedkoop tanken in Luxemburg. Voor je het weet ben je een fuik ingereden waar niemand meer uitkomt. Tig pompen op een rij en éen betaalterminal in de volle zon die gedeeld moet worden met een horde mensen. Allemaal Nederlanders die een tientje willen besparen, niet wetend dat het meer dan een uur gaat duren, omdat iemand vóor ons in de rij een typfout maakte en daarmee het hele systeem opblies. De tank was onbruikbaar. Help! Maar hulp was er niet. Één overspannen kassière die me bijna huilend mededeelde dat ze er helemaal alleen zat. Gelukkig kon ze iemand bellen, maar voor dat díe er was... We hielpen de man voor ons om nog eens dit of dat te proberen, maar het systeem bleef falen. Gelukkig konden we er om lachen omdat wij nog humor hadden en een beetje in de tank, maar van achteruit de rij kwam iemand met stoom uit de oren...


24 juni 2018 Groetjes van Tabbert...
Hij lachte breeduit toen we afgelopen vrijdag weer naast hem kwamen staan.
Hij was in een jaar ineens ouder geworden, een jasje uitgedaan. Al gauw leunde hij lichtjes comfortabel met zijn armen over zijn enorme windscherm van acht meter lang. Achter hem zijn reuze Tabbert Puccini 655e van tachtigduizend euro. Nu na jaren merkten we dat hij gewoon sympathiek is en eigenlijk ook heel belangstellend naar ons.
Best een aardige man, al is hij een type over wie de verbeelding spreekt en dus een makkelijke prooi voor een karikatuur.
Hij staat hier zes weken met zijn min of meer introverte vrouw. Toen ik vroeg of het goed gaat met hen en met hun gezondheid, keek hij me aan, wachtte even en in dat moment ‘hoorde’ ik genoeg waarna ik een leukere vraag stelde. We zijn benieuwd hoe lang ze hier nog kunnen komen, laat ze maar lekker genieten, ik zal hem niet meer plagen.
We zien ze vaker, aandoenlijke oude stelletjes met hun vintage antieke caravans al dan niet met doorgehangen voortent. Kamperen is iets wat ze altijd gedaan hebben. Vroeger met de kinderen en daarna met de kleinkinderen, altijd hier.
Mensen met tradities, waarbij soms de verveling zou kunnen toeslaan, maar ik zie ze genieten, zolang het duurt en zolang het nog kan...
Ze doen weinig, ze zitten en kijken naar de zee of naar het uitzicht of lezen een krant of een boek.
De bejaarde-light vrouwen lopen- en liggen nog steeds topless met hun ooit zo mooie jonge lijf, nu alleen nog maar mooi. Het mag, zij hebben immers die privilege verworven, zich vrijgevochten uit de preutse tijd. Respect en dat verdienen- en krijgen ze.















20 juni 2018 Op het strand.
Hoe komt het toch, dat als je op een half leeg strand zit, een echtpaar besluit om op anderhalve meter afstand naast je te gaan zitten.
Ze zijn rond de veertig, ‘flink’ zal ik maar zeggen en ze hebben een bolderkar bij zich met een ruim assortiment strandbenodigdheden. 
Ze hebben al een flinke wandeling achter de rug en ze zien er verhit uit. Zij geeft hem zwijgend de spullen aan. Een bed en nog een bed, hij klapt ze uit en zet ze neer. 
Dan komt er een grote parasolschroef die hij tussen de twee bedden in het zand draait. Ze kijkt hoe hij dat doet en geeft hem even later de parasol aan die hij in de schroef schuift en hem voorzichtig opent. Helaas staat zij iets te dicht bij haar waarneming en controle en een parasolpunt raakt bijna haar haar. Verschrikt kijkt hij haar verontschuldigend aan, welke zij beantwoordt met een dodelijke blik.
Het resultaat is niet wat ze gewenst had, want de schaduw blijkt niet over de bedden te vallen maar elders op het hete zand.
Ik zou zeggen, schuif je de bedjes een eindje op, maar nee de parasol en de schroef moeten er weer uit en zij wijst aan waar hij bij de tweede poging ingedraaid moet worden.
Weer zit ze bijna met haar snufferd in de punten toen het doek uitgevouwen werd, en weer die blik.
Daarna schuift hij hem te hoog, daarna te laag maar uiteindelijk lijkt het oké.
Mijn geloer wordt opgemerkt en ook ik krijg een blik van haar, waarbij ik het gevoel krijg dat ‘irritatie’ haar standaard emotie is.
Ik draai me om naar de zee als ze op het bedje gaat liggen met het voeteneind naar ons toe gericht. Verder uitleg daarover laat ik aan je verbeelding over...of niet.










15 juni 2018 Le Camargue
Eén van de eerste keren dat ik een film zag, was in de tweede klas van de lagere school. Het ging over een armoedig jongetje die met zijn opa in de Camargue woonde. Hij leerde een wilde witte hengst temmen. Omdat het zo’n bijzonder paard was, wilde 
‘boeven’ het paard van hem hebben, doch het paard was wild en dus van niemand, maar het paard en het jongetje waren inmiddels onafscheidelijk. De boeven joegen het paard en het jongetje op, maar lieten zich niet onderwerpen en dreven beiden de zee in tot de dood erop volgde....
Ik sliep er een week niet van, steeds herhaalden zich de beelden van het jongetje die vastgebonden aan het paard door het moeras werd gesleept. Vreselijk. Een jaar later werd de film weer vertoond en wilde ik het niet zien en mocht alleen in het klaslokaal tekenen, wachtend tot de film klaar was.
Zo wist ik ook dat Saintes Marie de la Mer een bijzondere plek was, Maria Magdalena was er ooit met haar zus aan land gekomen, bootvluchtelingen avant la lettre ... en het was een toevluchtsoord voor zigeuners. Mijn fantasie sloeg op hol, flamenco, gitaarmuziek, paarden, stierenvechten, etc.
Ik wilde de Camargue altijd een keer zien en dat is nu gebeurd.
Vandaag gingen we er naar toe maar de tand des tijds heeft het veranderd. Rond het beroemde kerkje werden we belaagd door zigeunervrouwen die me ongevraagd een Jezus speldje opprikten voor vijf euro. Daarvoor werd ik wel vele malen heilig verklaard en grepen ze keer op keer mijn hand die ze wilden lezen. Dom, want ik ‘lees’ zelf en dat hadden ze kunnen weten als ze spiritueel genoeg waren. Ik vond het wel vermakelijk.
Tegenover de stierenvechtarena dronken we een biertje en vermaakten we ons met volk wat stond te dringen om binnen te komen. Het vee wat aan de andere kant werd aangevoerd had er duidelijk minder zin in. En er was ook kermis, kortom een gekkenhuis daar, de Camargue is en blijft bijzonder, maar inmiddels helaas overspoeld door alles wat het kwetsbare gebied bedreigt.
We hebben wel genoten van de roze flamingo’s, kuddes witte paarden, zwarte stieren en de prachtige natuur met het bijzondere licht. De volgende dagen gaan we nog naar Nimes en Arles. Liefs en groetjes uit Crespian.
foto van Margot van Markwijk.
12 juni 2018 De ‘intellectuelen’.
Waarschijnlijk was ze heel vriendelijk, handig, snel en goed in haar werk. Zij was goed in wat ze deed. Zij kon wat zij deed beter dan een ander, zij was misschien wel de beste. En daarom mocht zij, uitgerekend zij, een nieuwe collega inwerken. Zij keek hoe die ander stond te stuntelen, na te denken en weer op de verkeerde toetsen typte. Ze zuchtte er nogmaals bij. Ze had waarschijnlijk al tien keer uitgelegd hoe het moest en nou wist die domme nieuwe het weer niet, nog steeds niet. Nogmaals deed ze het voor, hoe moeilijk kon het zijn.
Ze zuchtte nogmaals duidelijk hoorbaar en sloeg haar ogen opzichtig ten hemel, zich waarschijnlijk niet beseffend hoe kleinerend en frustrerend haar gedrag was. De ogen van de nieuwe collega kruisten hulpzoekend de mijne, ondertekend met een verontschuldigende glimlach. ‘Bon courage’ zei ik vriendelijk, ofwel: ‘sterkte gewenst’, terwijl ik afrekende bij de kassa van een Belgisch tankstation.

woensdag 30 mei 2018


7 mei 2018 Vanmorgen heb ik een poesje dood gereden. Een klap tegen de auto en een blik in mijn spiegel... Ik zag dat ze nog tolde voor ze midden op de weg bleef liggen. Ik stopte, stapte uit en zag dat ze nog éen keer haar kopje oprichtte om me aan te kijken. Daarna lag ze languit op de weg, uiterlijk ongeschonden. Ik legde mijn hand op haar en ik voelde dat ze dood was. Voorzichtig pakte ik haar op en legde haar in de berm. Ik liep naar de boerderij. Twee grote honden liepen nieuwsgierig op me af en... zag ik het goed? Hun blik werd triest en zacht, ze begrepen!
De man verscheen en ik vroeg of ze een rood poesje hadden met een halsbandje. 'Nee hè...' zei hij. 'Sorry' stamelde ik, maar hij vond het fijn dat ik respect toonde. Samen hebben we het dode beest opgepakt. De vrouw verscheen en begon heel hard te huilen 'Neee' zei ze, 'nièt nèt deze! Ze was zo leuk!' Het poesje was net een jaar en krols... aaach zo verdrietig! De poes op de foto lijkt er een beetje op....

woensdag 16 mei 2018


9 mei 2018  Handbagage. 
Ooit moest ik tientjes bijbetalen want mijn handbagage koffertje paste niet in een 'maat-mandje' van RyanAir of Easyjet: hij was iets te dik, iets te breed maar veel minder lang. Het volume zou hetzelfde moeten zijn, maar ik zag het ding niet meer terug want het moest in de vracht.
Dat overkomt me niet nogmaals dus meet en weeg ik voor het inpakken mijn bagage en lees zorgvuldig de instructies op de vlieg-site. Shampoo, crèmespoeling en dat soort dingen gaan voor de helft gevuld in doorzichtige navul flesjes van de Hema en in doorzichtige zakjes. Een minihaarlakspuitbusje vergat ik eraan toe te voegen en ik werd bestraffend toegesproken door de Nederlandse Veiligheidsdienst op het vliegveld.
Een riem draag ik niet meer tijdens de vlucht, mijn schoenen zijn 'gesp-loos' en ik stop een kleine lege handtas in mijn koffertje, mij kan niks gebeuren. Mijn armbanden kunnen af, een horloge draag ik nooit en als ik mijn ringen ook af zou moeten doen, moeten ze mijn vingers afhakken.
Het kan zo maar zo zijn dat je staat te boarden en je in de rij toch een label om je koffertje krijgt. Vervolgens pakken ze je koffertje af, vlak voor je in de buis stapt en zie je die niet meer terug, je kan nog net je bril, portemonnee, telefoon en IPad eruit grissen...heel onhandig!
Lex was zo brutaal om zijn label er direct weer af te rukken, waar hij bij het instappen een vraag over kreeg, maar hij mompelde iets over 'priority-laptop-&-equipment' en mocht zijn koffer behouden, wat als gevolg had dat mede reisgenoten verontwaardigd reageerden.
Nu had ik dus een handtas in het koffertje gestopt en kon voor het afgeven daarvan mijn tas nog even gauw vullen met 'on-board-bagage'.
Op de terugreis werd mijn koffertje niet eens meer bekeken, gewogen of gecheckt, geen vloeistoffen gezeur, alles direct het ruim in.
Priority bijkopen zodat je je handbagage mag behouden heeft vaak ook al geen zin, want als heel veel mensen Priority hebben gaat alsnog de bezem erdoor. Er is boven gewoon te weinig bagageruimte voor al die koffertjes op korte vluchten. Een goed systeem waarbij je weet waar je aan toe bent, heb ik nog niet ontdekt en iedere keer als je vliegt gelden weer andere regels.
Als het even kan is autorijden toch veel relaxter....

woensdag 2 mei 2018


1 mei 2018 Op vakantie met vriendinnen.
Alhoewel de koningsdag een dag is om gezellig feest te vieren, was het voor ons, drie vriendinnen, een rede om drie dagen in het buitenland te zijn. Omdat één van ons vanaf een ander continent moest komen en het verblijf ergens in Europa moest plaatsvinden waar het leuk is, kwam dat logistiek-technisch-gezien het beste uit als we met RyanAir vanuit Weeze zouden vertrekken naar Beziers, Cote de Roussillon - Frankrijk. 
We hadden een appartement in Perpignan geboekt waar we half in de stad zouden zijn en de historie en de cultuur konden opsnuiven -evenals de plaatselijke horeca- en daarnaast ook van de zee en de natuur konden genieten. We hadden een auto gehuurd en dat was heerlijk.
Vanuit vliegveld Beziers naar Perpignan is het een uurtje rijden, maar het leek wel de helft van de tijd want we zaten tijdens de rit al flink bij te praten. Het eerste wat opvalt als je na twee uur vliegen landt in het o zo geliefde Zuid Frankrijk is: 'het licht'. Wat heb ik dat gemist! Alsof je een half jaar onder een tegel hebt gelegen, zo fel is de zon. Ik zei tegen mijn vriendinnen dat ik moest denken aan een liedje: 'misschien ben ik te laat geboren, of in een land met ander licht, ik voel me altijd wat verloren, al toont de spiegel mijn gezicht', etc...
Ik hoef nooit een seconde te wennen, ik voel direct: ik ben thuis, wat is de kleur van de aarde mooi, wat ruikt het hier lekker, wat zijn de 'pins-parasols'- en de cipressen en de cederbomen mooi. Ik kan wel huilen! Straks als we 'thuis' zijn, even naar de bakker, er is er vast wel één om de hoek, in welke bistro komen we straks terecht voor een menu met een 'pichet rosé', of een 'bière pression'. 
Nadat we ons snel geïnstalleerd hadden, trokken we de de oude smalle straatjes van de binnenstad in, waar we in een klein winkeltje iets kochten en de verkoopster vroegen waar je in de buurt goed kon eten. Zo lief en vriendelijk hadden we een gesprek met haar. Ze gaf ons wat adressen, o.a. voor een goed restaurant waar je uitstekend rauw paardenvlees kon eten... Nou er zijn dagen waarbij ik daar niet meteen als eerste aan denk. Of waar je na het eten fijn kan dansen! 'Dat is toch meer voor de jeugd?' probeerden we te vissen... Oh nee, zei ze tactisch; 'daar komen ook dertigplussers'.
Eerst maar eens een 'pastis' op een terras. Daarna hebben we lekker gegeten, vers gebakken inktvisringetjes en dan niet van die rubber opblaasboten maar vers en delicaat, gegratineerde mosselen, ansjovis op gegrilde paprika en als hoofdgerecht zo veel meer lekkere dingen. Als dessert: profiterolles (soort kleine soesjes, maar deze waren pffff zo groot) en meringue-au-citron. Zoek e.v.t. maar even op, heerlijk!
De volgende dag, zaterdag, scheen de zon uitbundig en zijn we vroeg naar zee gegaan om te wandelen en koffie te drinken. Ook daar hebben we weer zo vriendelijk gesproken met de franse ober. Het is immers geen seizoen dus iedereen heeft alle tijd. 
Het kustplaatsje stelde niks voor, een kleine vakantie nederzetting met een souvenir winkel, een bar, een restaurant en een marktje van niks, enkele kraampjes met localen maar god wat een super voedsel, zo puur en het rook er heerlijk naar verse groente en fruit zo van het land, 'un poulet roti' -een soort kippen-gril-automaat-, 'les saucissons secs' -droge worst- , olijven, olie ennnn... aardbeien van een goddelijke kwaliteit, zo zoet en zo geurig heb ik ze lang niet meer gehad. 
Het viel ons op dat iedereen zo relaxed is, ook in het verkeer en op straat. Daarna besloten we naar het stadje Collioure te gaan bij de Spaanse grens. Het was lang geleden dat ik daar geweest ben en het was een feest om daar te zijn! Ook daar hebben we weer heerlijk gegeten en door de oude stad en de haven gelopen, langs de kade en de boulevard.
's Avonds wilden we thuis een wijntje open maken voor bij een salade, brood en kaas. Maar wat een gedoe zonder kurkentrekker! Het werd een complete witte wijndouche en toen we later op de avond een rode openmaakte onttrok zich hetzelfde 'drama' waar we wel enorm van de slappe lach hebben gekregen. De rode spetters zaten bijna tot het plafond, dus de keukenmuur moest snel met schuurspons en wc reiniger gepoetst worden, ook dat ging met pijn in de buik van het lachen.
De volgende dag, zondag, zaten wij, de drie meisjes al braaf om half tien in de 'Cathedrale Saint Jean Baptiste de Perpignan' om de mis bij te wonen, die op de automatische piloot werd voorgedragen door een onverstaanbare pastoor en twee misdienaartjes van zo'n zes en elf jaar, waarvan de oudste veel te ambitieus bijna de pastoor op komische wijze op een zijspoor zette. De knul had duidelijk ook de leiding over de jongste die op een gegeven moment geen zin meer had en zich probeerde te verstoppen. Doch dat durfde hij zich niet helemaal te permitteren en kwam schoorvoetend weer te voorschijn waarbij hij op zijn kop kreeg van zijn oudere 'vriend'. Al met al een bijzonder grappige voorstelling. Evenals de families in de kerkbanken waarbij de kinderen zich stierlijk zaten te vervelen en er meppen werden uitgedeeld of kleintjes die aan de arm van de ouder naar buiten werden gesleept en voor mijn gevoel tussen de bedelaars werden gegooid om af te koelen.
's Middags zijn we de stad ingegaan en een oud- niet meer in gebruik zijnde hotel bezocht. Hotel Pams met een indrukwekkend art-niveau interieur. Het hotel was een soort museum op zich, een bijzonder gedecoreerde grote hal met statige trappen, een prachtig onderhouden binnentuin en met een beetje fantasie zag je de rijk geklede welgestelde gasten uit het begin van de vorige eeuw door de ruimtes schrijden.
De enige suppoost die er was verveelde zich en was nodig toe aan een gesprek. We vroegen hem iets over de historie en daar ging hij los. De hele Europese politiek kwam langs. Een gesprek die al moeilijk is in het Nederlands, ik moet zeggen, een deel begrepen we niet helemaal maar toch was het boeiend om over de cultuurverschillen te praten tussen Frankrijk en zijn gebied: de Catalanen en de noordelijke landen. Hij was het zat, het eeuwige verschil tussen rijk en arm, links en rechts... nee de noordelijke landen waren veel meer gelijkmatig en sociaal: wees maar blij zei hij uiteindelijk; jullie hebben prachtige tulpen! Ja, zeiden wij: en jullie 'het licht'. 'Licht'? Het was hem nog niet opgevallen... Het regende die zondagmiddag en voor het echte onweer losbarstte doken we de kroeg in.
De volgende dag, maandag was het tijd om de koffers te pakken. We vlogen pas om vijf uur en we konden nog net heerlijk lunchen aan zee. Eén van ons had mooie herinneringen aan Sète, niet ver van Beziers. Ik had ook herinneringen, vooral aan de plaatselijke industrie. Zij niet, dus waarschijnlijk had ik iets gemist waardoor ik nieuwsgierig werd. Het bleek een alleraardigst stadje. Onder de boulevard parkeerden we onze auto en niet veel later zaten we op een zonovergoten terras aan de Kir! 


We deden qua menu niet moeilijk en bestelden alle zes mogelijkheden van het voor- en hoofdgerecht van het handgeschreven schoolbord wat in rap tempo op tafel kwam. En wederom... goddelijk van kwaliteit. Nog even genieten van Zuid Frankrijk, de geur, de zee en 'het licht'.

dinsdag 13 maart 2018


12-03-2018 Feestdagen.
Ik bladerde gedachteloos door wat reclamefolders die in de bus lagen en de zoveelste domme Paashaas staarde mij aan. De winkels liggen al weken lang vol met paaseitjes en je hoort er niet meer bij als je niet ook een versierde tak hebt staan.
Wat doe jij met de Pasen? vraagt iemand... Fijne Paasdagen! Wat eten jullie met de Pasen? Wie komen er met de Pasen? Ongewild leggen we ons weer van alles op: wat doe je aan met de Pasen, gaan we naar de ‘Passion’ kijken op tv, een muziek programma van teleurstellende kwaliteit, uitgevoerd door altijd dezelfde artiesten, sorry: ik krijg jeuk van die mensen.
Waar gaat het over? Ik vraag me al jaren af: wat vieren we eigenlijk? En niet alleen met Pasen maar ook met Pinksteren en de Kerst, de Hemelvaart, allen christelijke feestdagen. Jezus werd op vrijdag aan het kruis gehangen en drie dagen later was het Pasen. Best interessant om eens op te zoeken wat er in feite gebeurde en gevierd wordt en waarom Goede Vrijdag zo heet, wat is ‘opstaan uit de dood’, wat wordt daarmee bedoeld? Ik ga dat hier niet uitleggen, dat kan je allemaal zelf opzoeken, maar weet wat je viert, het is immers je eigen cultuur en je eigen historie.
Vroeger vierden wij hier geen Halloween. De katholieken hadden hun Allerheiligen en Allerzielen en Halloween is overgewaaid uit Amerika en is nu een (vreselijk) horror- en verkleedfeest geworden.
Laatst sprak ik met een vriendin over Valentijnsdag, ook iets overgewaaids en wat er vroeger niet was. In Amerika stuurde je iemand die je stiekem bewonderde met Valentijnsdag een kaartje en dat was het dan. Tegenwoordig moet je je lief overladen met cadeaus! Wat doen we onszelf aan, de retail praat je een schuldgevoel aan als je niet meedoet aan die onzin, je gaat bijna geloven dat je moet. Je zou je partner bijna nog zuur aankijken als hij of zij niet aan de verwachting voldoet omdat die wellicht nog in vroeger tijden leeft.
Binnenkort, op één april is het Pasen en ik wil jullie zeggen, doe het rustig aan, je hoeft niks. Geniet gewoon van wat er is en wat je hebt en wie je bent en als je het leuk vindt duik je eens in de historie en wie weet heb je zin om dan bijvoorbeeld naar de kerk te gaan, maar ook dat moet je vooral allemaal zelf weten.
Mag je dan niets meer vieren? Oh ja, vier feest zoveel je wilt, maar verwacht niet zo veel van elkaar en van je zelf.

27-02-2018 Wintersport.
Dit is de eerste winter zonder kinderen in huis. Ze wonen 'een deurtje verderop', niks aan de hand, maar het doet onwillekeurig denken aan de laatste winter zonder kinderen, iets meer dan dertig jaar geleden.
Ik was in blijde verwachting van onze 'creature met mateloze energie' en dat beïnvloedde mij zonder dat ik het me echt bewust was. Tussen kerst en oud en nieuw hadden we vrij en wilden Lex en ik op wintersport om onze laatste vakantie samen te vieren. 
Via een overnachting bij Lex zijn broer in Darmstadt ploegden wij ons dapper op de Duitse autobaan een weg door de sneeuw richting de Vogezen. 
In de Guide de Michelin had ik enkele weken daarvoor een leuk hotel gevonden boven op de berg Le Grand Ballon en in mijn beste Frans gebeld voor een reservering. Eigenlijk waren ze gesloten, maar twee jonge mensen konden ze nog hebben als we met de pot wilden mee eten en niet te veel noten op de zang hadden.
We gingen veel te laat weg bij Lex zijn broer en de route duurde iets langer vanwege de enorme hoeveelheid sneeuw, dus was het al donker toen we onderaan de berg van Le Grand Ballon stonden, bij een bord waarop vermeld stond dat sneeuwkettingen verplicht waren voor de 'Col', maar die moesten nog gekocht worden. 
Even later prutste Lex de kettingen om de bevroren en bemodderde banden terwijl de sneeuwstorm de handen bijna deden bevriezen. Gelukkig ben ik heel goed in het vasthouden van de zaklantaarn en kon ik goed bijschijnen terwijl ik met veel ohh's en ahh's lof zong en aanmoedigde.
De route omhoog tussen de besneeuwde woudreuzen was adembenemend mooi en spannend omdat je niet goed kon zien hoe de weg liep. Er reed niemand, we waren gelukkig de enige op de weg. 
Boven aangekomen hadden ze ons eigenlijk al niet meer verwacht maar we waren welkom. Het hotel leek op een enorme koekoeksklok, de kamers waren gedateerd maar warm en gezellig en wij vroegen of we nog iets konden eten. 'Pas encore mangé??' schrok de dame, en snel werd in de hal, naast het vuur in de enorme haard, waar je makkelijk met een heel gezin in zou kunnen zitten -als dat zou moeten-, een tafeltje gedekt. 
We begonnen met een bord aardappelsoep en daarna nog enkele gangen met zware bergkost. Lex en ik probeerden als twee keurig opgevoede mensen ons bordje telkens goed leeg te eten waarna we amper nog konden zitten en gestrekt, volgepropt en tevreden in bed vielen.
De volgende dag was het schitterend weer en hebben we sleetje gereden en lang gewandeld. 
We hadden amper geld te besteden, we waren zwanger, dus skies huren bewaarden we voor 'als we later groot waren' want waarschijnlijk zou ik skiën heel erg leuk gaan vinden, dus daar kon ik dan maar beter niet aan beginnen.
De ochtend dat we weer naar huis moesten was het bitter koud. Het sneeuwde en het stormde. Ons oude Renaultje Vijf had net iets te lang gestaan en startte niet. Lex zei dat de bougies waarschijnlijk vervangen moesten worden en gelukkig had hij nog een reserve setje. Ik zag hem vanuit mijn hotelkamerraam, gebogen over de geopende motorkap, voor mijn gevoel eindeloos prutsen. Het 'blijf jij maar lekker binnen' hoefde hij niet twee maal te zeggen dus wachtte ik geduldig.
Uiteindelijk kon er worden gestart en Lex kon worden ontdooid terwijl de auto buiten niet geheel klimaat neutraal stond warm te draaien.

Dat is nog eens winterSPORT, vechten tegen de elementen en je warm en gelukkig voelen als je hebt doorstaan en overwonnen.


02-07-2017 
Op de zuid Franse camping. Deel zes, laatste deel. 
Qua buur-gebeuren is het een rustige week geweest. Het vriendelijke Franse echtpaar waren uiterst aangename mensen. Ze stonden er ieder jaar vijf weken, maar vonden dat niet altijd alleen maar leuk. Waar hing dat vanaf vroeg ik, van de buren? Ja dat was zeker zo. De buren die na ons zouden komen maakten ieder jaar weer te veel lawaai. 
Het was ons al meer opgevallen dat het net een dorp is waar velen elkaar weer herkennen van het jaar ervoor en daarvoor.
Met een glimlach zei ik een keer tegen hen dat vakantie gewoon 'keihard werken' is toen ze bij windkracht zes luid zuchtend en steunend een tentje probeerden op te zetten. Hun kinderen zouden komen. Het tentje vatte telkens wind en wilde wegwaaien als een ballon. Ze hebben er een dagdeel over gedaan. Uiteindelijk klonk er een 'bravo' en waren ze erin geslaagd.
De laatste dag heb ik gevraagd of ze al wisten welke eigenaardigheden de Nederlanders hebben, maar daar wisten ze (beleefdheidshalve?) geen antwoord op. 'Is het u nooit opgevallen dat Nederlanders slecht autorijden in het buitenland? Zeker als er een caravan achter hangt?' Ik hoor Lex immers regelmatig mopperen als onze dierbare landgenoten stumperen en sukkelen op de internationale autosnelwegen. 'We gaan er zeker op letten!' antwoordden ze licht verbaasd. Bij ons vertrek werden we allerhartelijkst uitgezwaaid, ook door de Duitse buurvrouw met haar grote kat op de arm. 



03-07-2017 

De camping midden in Frankrijk die volgde voor de overnachting was een saaie Nederlandse ANWB camping met alleen maar Nederlanders. Als een karikatuur werd dat vakantie vierende type, die daar weken lang verbleven, uitvergroot. Bij mij gaat meteen de satire knop om. Verveeld lezen ze met hun rug naar hun steriele caravan een boek. Voor hun neus een mok koffie. Ze zijn direct compleet afgeleid als je je bij aankomst je wilt installeren. Nieuwsgierig veren ze op als je de caravan op de plek neerzet. Gelukkig is Lex daar handig in valt er weinig te kijken, maar wellicht ook dat is te spannend en kan het niet gemist worden. Het zijn uitstekende waakhonden, want ze houden alles in de gaten. Ze lijken op elkaar, want het is het meest onopvallende grijze type die je je kunt voorstellen. Later weet je ook niet meer naast wie je gestaan hebt, of je iemand gesproken hebt of met wie, want ze zijn zo weer uit je geheugen verdwenen, je hebt ze als het ware niet eens gezien. Makkelijk kort grijs haar, onopvallend brilletje, driekwart broek, fleece vestje, makkelijke schoenen, kleurloze kleding, kleurloze mensen. Ze vragen bij de receptie naar wandelroutes of fietsroutes want ze willen 'avontuurlijke' tochtjes maken maar het moet wel voor ze uitgestippeld zijn. Zij kookt in de caravan geurloos eten en eten dat dan zwijgzaam voor hun caravan op en blijven je in de gaten houden, want als er iets 'gebeurt' moet dat even bekeken worden.
Mocht u in dit zojuist omschreven profiel passen, neem het niet te serieus. Satire-light. Ha ha!



26-06-2017 Deel vijf. 
Naast ons staat aan de ene kant een Duitse dame met een Perzische kat, alleen. Bewonderenswaardig. Jarenlang heeft ze met haar man hier gekampeerd, maar nu is hij er niet meer maar gaat ze nog steeds...
Aan de andere kant staat een Frans echtpaar van ongeveer 75 jaar. Een mooi echtpaar, beiden ooit jong en mooi, nu alleen nog mooi. Stijlvol en klassiek.
Nadat hij gisteren geholpen had met het duwen van de caravan herkenden we ze van de eerste keer dat we hier waren in 2013.
Vandaag waaide het als een malle. Lex en ik wilden een windscherm maken van een oude luifel die we nog hadden liggen. Klapperend en flapperend probeerden we het doek dubbelgevouwen ergens tussen te spannen tot ik zei: lex, dit gaat het niet worden. Je staat aan zee en het waait, laat het lekker waaien! Na toch één en ander geprobeerd te hebben, hebben we de zooi maar opgevouwen en weer weggepropt in een luik van de caravan.
De Franse buurman vroeg of het ging met de wind en alles en er ontstond een praatje. 

'Je me souviens... begon ik, 'dat we al eerder buren zijn geweest.' Hij kon het zich niet meer duidelijk herinneren, maar zijn vrouw wel en ze had dat ook al gezegd zei hij. Mijn beste Frans omhoog halend vertelde ik hem dat ik hem toen gevraagd had waarom de oudere Franse dames en heren met hun handen op hun rug voorovergebogen door de branding liepen en af en toe met hun vingers schraapten in het zand. Ik had hem toen gevraagd wat ze zochten, garnalen, krabbetjes of iets anders eetbaars? Hij moest lachen en zijn vrouw heeft mij toen afgeschuurde ronde steentjes en schelpjes laten zien waar dan een spiraaltje in zaten. Ohhh is dat het. Iedere nationaliteit heeft zo zijn eigen aardigheden, Duitsers graven altijd in het zand en bakenen hun plaatsen af, ja dat herkenden zij ook, Engelsen hebben altijd een bijzondere huidskleur (geen) en wij NL hebben ook onze gewoontes... Ik wachtte af... wat hij zou noemen. In de loop van de week wil ik het graag horen! zei ik lachend tegen hem. Ja hij wist nu weer dat ik dat gevraagd had, over de Fransen. Hij vond het ook raar, had hij toen gezegd. Die oudere vrouwen die gebukt lopen (hij deed het even na) en dan vaak nog zonder bovenstukje, dat hangt dan allemaal maar naar beneden... Hij maakte er een gebaar bij en ik vond hem erg grappig. 'Hebben jullie wel eens dat soort steentjes gevonden?' vroeg hij. 'Nee, nooit gevonden maar ook nooit naar gezocht, wij lopen niet gebukt langs de zee'.
26-06-2017
In het kader van... deel vier. 
Ik zit nu met Lex op het terras van het sportcafé F1 te kijken met een biertje. Ze gaan zo starten... Lex zit gemoedelijk te babbelen met andere F1 mannen uit the UK en ik schrijf op mijn IPad. 
Vanochtend zijn we verhuisd. Twee weken op één plek was bij de reservering niet mogelijk, maar wij vonden het geen probleem om halverwege te verhuizen. Van Gunter en zijn vrouw hebben we geen afscheid meer kunnen nemen, zij vertrokken vroeg. Ik zou ook niet weten hoe, gezien zijn basisemotie 'boos en wantrouwen' was. Maar blijkbaar had hij onze opmerking van ooit: 'we like your music' goed onthouden. De laatste dag wilde hij een beetje indruk maken op zijn nieuwe achterburen dus hij had zijn speaker buiten gehangen en was ineens ongevraagd de DJ van de nederzettingen. Ik moet zeggen: zijn smaak was te pruimen, maar wij hebben een aversie tegen alles wat je ongevraagd opgedrongen krijgt. Of dat nou goedkopere providers zijn, energieleveranciers of de hele dag muziek van je buurman, ik wil het niet door mijn strot gedouwd krijgen. Ik zag Gunther nooit iets drinken, maar nu zat hij enorm aan de wijn. De muziek ging harder, zijn vrouw deed af en toe een dans nijging, want ze was allang blij dat hij eindelijk een beetje los kwam. Gelukkig was Gunther een ochtend man, want om elf uur s avonds verdwenen ze inclusief hond en poes de caravan in en was het stil. Een oase van rust.
Verstappen is uitgevallen...
Vanochtend waren we op ons gemak de spullen aan het inpakken, het was zwaarbewolkt dus goed weer voor dat soort klusjes. Het was half elf, bijna klaar, even aan de koffie, komt er een soort Hyacinth om de hoek. In hoog Engels vroeg ze ons wanneer we onze plek dachten te verlaten aangezien je om tien uur van je plek moest zijn. Ze had haar caravan al op straat geparkeerd staan. Ik antwoordde dat we spoedig zouden vertrekken, maar dat je niet eerder op je plek dient te verschijnen dan één uur!'
Op mij neer kijkend zei ze hooghartig: 'I know the rules darling, I come here for twenty years. Take it easy. Don't rush!' 
En toen ontdekte ze Tabbert, oude buren, warme begroeting en streek er neer voor koffie. Tabbert grapte nog over de schutting: 'hup hup, opschieten jullie, haha!' Waarop ik antwoordde: 'Pass auf, als onze nieuwe plek niet vrij is, komen wij ook koffie drinken!' Tabbert lachte vermakelijk. 
En zo verlieten we de plek. Ons nieuwe onderkomen, weer direct aan zee, tussen het riet, met veel privacy en is ook weer goed te doen. 
Hee deze buren kennen we ook uit 2013 toen we hier voor het eerst waren. Wordt vervolgd...


25-06-2017
In het kader van... Deel drie. 
Territorium geneuzel. 
Onze Deense Gunther en zijn vrouw zijn vanochtend vroeg weggereden om een tochtje te maken. Hij was nog maar net weg of een reuzen camperbus waar je met gemak zes paarden in kan vervoeren, een klein schoolklasje, of een half elftal, nam plaats schuin achter achter zijn caravan. 
Het kleine grijze kampeerbusje had het na een nacht gezien. Achter ons zijn ook nieuwe buren gekomen beiden Duitsers.
Kijk, zei Lex. Bij terugkomst gaat Gunter los want die kan zijn auto niet meer kwijt. Daarna gingen onze Duitse Tabbert-buren boodschappen doen of zoiets en wij besloten naar een strandpaviljoen te wandelen, zo één die je hier veel vindt aan de Cote d'Azur. De ambiance en de charme hebben ze hier uitgevonden volgens mij. Sfeervol, goede styling en makkelijk, maar dat terzijde. 
Bij terugkomst, soezig van de rosé en voldaan qua heerlijke salade, merkten we direct wat roering. Tabbert was terug en Gunther had zijn auto op Tabbert's P-plek neergezet. Ik zag hem bij de caravan van de Denen aankloppen maar introverte Gunther was boos en gaf 'niet thuis'. 
Bij het kraantje begroette ik onze nieuwe buren en zij wilden direct verhaal kwijt. Opgewonden wezen ze naar wie, wat, waar en hoe. Ja zei ik, 'territorium problemen...het is ook niet zo duidelijk hoe de plekken verdeeld zijn, maar er is toch plaats voor iedereen?' Dat kan een ingewikkeld probleem zijn voor hen die behoefte hebben aan duidelijke grenzen. Gelukkig heeft onze plek maar één mogelijkheid.
Regelmatig maken we een tochtje en doen we een toertje, we zitten niet de hele dag om ons heen te kijken al lijkt dat misschien. 
Franse stranden zijn nog ouderwets. Dwz dat er een hoop vrijheid is. Jonge vaders en moeders proberen hun nieuwe leven met baby of peuter aan zee, mega-cute. Ouderen van zeventig-plus proberen hun oude leven voort te zetten, net zo bewonderenswaardig. Oudere dames die het grootste deel van hun leven alleen aan een zwembroekje genoeg hadden, houden hier hun respectabele recht en vrijheid om dat nog steeds te doen, een beeld wat bij ons op de stranden volgens mij zo goed als verdwenen is.
Ondertussen is het Gunther allemaal te veel geworden en is met zijn temperament, zijn vrouw en autobus op pad. Benieuwd hoe hij straks zijn parkeer 'probleem' oplost. 
En met meneer Tabbert en zijn vrouw heb ik zo waar over de schutting heen een klein geanimeerde conversatie gehad. Aardige mensen, komen hier al 40 jaar. Vroeger was alles anderszzzzzzz.....etc. 



22-06 2017
In het kader van wat staat er zoal op de camping, deel twee. 
Onze Deense buurman type G*le Gunther met snor en geruite bloes van de Aldi, heeft nogal een ingehouden temperament. Schuin achter hen was een plaats vrij. Geen fijne plek want je staat wat verder weg van zee en dichtbij de straat. Je kijkt tegen de reuzen Tabbert van onze Duitse buurman aan die al je uitzicht wegneemt, plus tegen de Deense nederzetting van Gunther and his wife (English please!) die bestaat uit lichtblauw design sleurhok met slordig geparkeerde zwarte autobus.
Ik stond even naast de vrije plek bij de kraan, aan de straat, mijn bikini zoutvrij te spoelen en daar arriveerde een kampeerbusje met Duits kenteken. Ik had nog nooit een jong stel zo uitgeput om zich zien kijken. Ze hadden een blik alsof ze zojuist in Aleppo waren beland. 
'Hi, welcome!' begroette ik hen. 'Is this the place to be?' vroeg ze met haar laatste energie. We keken even samen op de reservering. Ja dit moest het zijn. Haar blik bleef op de Deense autobus hangen die half hun plek in beslag nam en ik zou wel even vragen. 
Koekoek, riep ik bij de Deense en de buurvrouw stak haar hoofd uit de caravan. Ik legde uit: nieuwe buren, autobus, plek etc. Als antwoord gaf ze: 'oh my husband is not here'. Ik had geen zin om me verder ergens mee te bemoeien en zei dat de nieuwe buren gewoon Engels spraken. Even later verplaatste de Deense vrouw haar autobus. 
Ik was weer op mijn eigen plek toen ik Gunther uit zee zag komen. Zijn blik sprak boekdelen toen hij zag dat zij de auto verplaatst had, ik kreeg bijna de slappe lach. Maar zijn ogen stonden kwaad en ik snapte toen haar paniek, dat zij iets had moeten beslissen zonder hem. En nu ging het alleen nog over hun geparkeerde auto. Hun caravandeur ging dicht en ik hoorde een verhitte discussie. Die avond zijn ze na een zwijgzame maaltijd weggereden en vanochtend was hun auto weer net zo geparkeerd als voorheen. Gunther had goed geslapen want vanochtend speelde hij weer op zijn gitaar. Klonk nergens naar, als les twee van een online gitaarcursus. 

dinsdag 6 maart 2018

17 juni 2017.
Op de camping in Zuid Frankrijk deel één. 
Nieuw hoofdstuk: ‘Conflict beheersing deel éen, tevens laatste deel’ (hoop ik).
We komen op de eerste dag, een dag eerder aan dan we gereserveerd hadden en bij de receptie van de camping vraag ik in mijn beste Frans of er nog een plaats vrij is en met zeer zoet gevoicde toon voeg ik er aan toe of dat misschien een plaats aan zee mag zijn voor éen nacht. Ja hoor, die was er wel, maar dan moesten we de dag erna verkassen. Geen probleem vonden wij. 
We reden naar onze aangewezen plaats en daar troffen we een Duits stel aan die er illegaal kampeerde met een campertje. Toen wij hun daarop aanspraken, zeiden ze dat zij die plaats hadden gekregen bij de receptie en wij moesten maar een andere plek zoeken: 'de receptie zou wel een fout hebben gemaakt'. 
Lex had de caravan afgekoppeld en wij reden licht geïrriteerd terug naar de receptie. Daar bleek dat de 'illegalen' al gebeld hadden en dat de plek binnen een half uur vrij zou zijn... 'Geen probleem!' zei de receptioniste glimlachend. Geen probleem? Bijzonder irritant! Bij terugkomst werd de illegale boel snel bij elkaar gepakt en stond de dikke man al klaar om mijn frustraties en irritatie verbaal in ontvangst te nemen. Agressief stond hij te grijnzen met zijn handen in zijn zij, klaar om weerwoord te geven. Maar ik draaide mijn rug naar hem toe en had als laatste zin in gezeik. 
Zij draaide de camper van de plek weg en hij fietste achter haar aan. 'Der andere Fahrrad kommen wir später abholen'. Ik wilde de fiets het liefst de zee ingooien, maar beheerste mezelf en zette zijn achtergebleven fiets zo ver mogelijk weg tegen een boom. Even later lag ik zelf in zee en was ik het conflict al weer bijna vergeten. 

Maar raad eens even wie er weer naast ons staat? Meneer Tabbert met geruite short en bijpassend polo, ja die van vorig jaar! Met zijn enorme witte hut, gigantische windscherm-muur eromheen en led-verlichting aan de flanken. Morgen gaan we verkassen naar de andere kant van zijn muur waar we langer mogen staan: Haha lachen toch? Nu eerst eens mijn roseetje nippen...tot later!

zondag 4 maart 2018

7-10-2016 
Het stormt, en dan bedoel ik niet een beetje meer wind dan anders, maar orkaankracht. Gelukkig niet hier maar in het zuidelijk deel van noord Amerika. De herinneringen aan Andrew.
September 1992. De voorbereidingen voor mijn reis voor Wehkamp naar Miami waren in volle gang. De lay-outs voor de pagina's van de kinderkledingproductie waren klaar. Mijn team, waarbij ik de rol had als art-director, de fotograaf Freek Esser en zijn assistent, een styliste, een kapster en de vliegtickets, plus een hotel aan de Ocean Drive waren al geboekt. We zouden tien dagen voor de Wehkamp kinderkleding fotograferen met een harde deadline en een strakke planning. Pezen dus, zoals gewoonlijk. Alleen de orkaan Andrew, die voor vertrek ineens onze plannen in de war wilde sturen, zou voor een hoop ellende zorgen.  Mijn opdrachtgever en het management lieten aan mij de keuze of ik durfde te gaan of niet. De orkaan kwam recht over Miami heen en liet een spoor van ellende en verdriet achter. 
Toen moest ik een keuze maken, maar die had ik snel genomen. Nadat ik per fax contact had gehad met het hotel en de modellenbureaus waar we onze kinderen boekten, overlegde ik met mijn team en probeerde hun te motiveren door het als een sociale daad te beschouwen om een klein stukje economie op gang te brengen. Iedereen was gelukkig meteen positief om zich in het avontuur te storten. Er waren wel wat moeilijkheden, het vliegveld van Miami was gesloten want het dak was weggewaaid, dus we weken uit naar Orlando. Van daaruit met een bus. De containers met kleding moesten als handbagage mee. Er was een noodklok, na acht uur mocht je niet meer op straat. Er kwam nog geen water uit de kraan, dus water uit plastic flessen. Er werd in het hotel nog niet gekookt, maar er was wel 'iets': broodjes, koeken, candybars en cola. Later was er pasta en bier. 
De eerste ochtend toen het licht werd, konden we de chaos aanschouwen. Er was een monster over de stad gegaan. Verkeerslichten hingen schots en scheef en lagen op de grond, alles was kapot, bomen lagen over de wegen en hadden zich in huizen geboord. Winkels waren gesloten, restaurants dicht. 
Het was prachtig weer, windstil en tegen de 100 gr Fahrenheit. Mensen liepen verdwaasd rond.
Het modellenbureau waar we de kinderen boekten was enthousiast en dankbaar dat we de ellende getrotseerd hadden. Dat bleek ook toen we aan het werk gingen. We hoorden vreselijke verhalen van de kinderen over wat men had mee gemaakt. Een vader die met een zwaar gewond kind in zijn armen moest wachten tot de storm voorbij was en hulp te lang uitbleef. Tijdens de storm overleed het kind. Ouders heden geen werk meer, werden niet opgevangen en de kinderen voor de camera werden kostwinners.
De eerste fotografiedag zat ik met mijn spullen op mijn vouwkrukje op het strand geduldig te wachten tot iedereen klaar was en we aan het werk konden. Ik was maar even ergens gaan zitten, iedereen was bezig met zijn eigen dingen en dan moet je even niemand storen. Het was heel stil. Ik keek om me heen en ik keek naar het zand. Ik schrok me een hoedje toen naast mijn kruk een Ken "Barbie'pop me lag aan te staren in smoking! Wat een toeval! 'Zo', zei ik hard op tegen Ken, 'heb jij de storm overleefd?' Ken kon niet anders dan grijnzen en staren. Die neem ik mee voor Nathalie en ik stopte de pop in mijn tas.
Na enkele dagen kwam het normale leven weer een beetje op gang. We konden niet de snelheid bereiken qua hoeveelheid opnames die we normaal hadden, maar het ging. We hebben veel bij de zee gefotografeerd en de achtergronden vaag gehouden. Uiteindelijk was het resultaat goed. 
Een jaar later waren we weer terug en was er niets meer van de ravage te zien.
Het was een reis vol met emoties en we waren blij en voldaan dat we het gedaan hebben.

vrijdag 2 maart 2018

01-07-2016
Het leven op de Zuid Franse camping, deel drie.
Zo. We zijn verhuisd. Vanochtend vroeg tijdens het inpakken begon onze vriendelijke Duitse buurman ineens te praten. Gezellig, maar als je weg wilt heb je ineens een hoop te doen, maar je blijft beleefd. Hij vond Amsterdam zo mooi en hij was ook eens in een recreatiepark in Petten geweest. 'Kennen Sie das nicht?" vroeg hij verbaasd. 
De Duitse buurman met de grote Tabbert riep van twee hegjes verder ons jolig toe: "alle Hollander fahren ab um sechs, und sie sind noch immer nicht weg!" In mijn beste Duits riep ik terug dat wij als Hollanders betaald tot hebben tot tien uur, wij echt niet eerder weggaan dan tien uur! Hahaha, dat snapte hij. We werden zelfs uitgezwaaid! 
Na een prachtige tocht binnendoor door de ‘kakwijk’ van Frankrijk: St Maxime, St. Tropez en Fréjus zijn we na ook een stukje snelweg aangekomen op ons nieuwe verblijf op de camping bij Vence in het bos, niet ver van Nice. 

Eindelijk schaduw, heerlijk en rustig. Als ik om me heen kijk en je zou zeggen: je staat bij Harskamp zou ik het ook direct geloven. Ga je van je plek weg dan is het totaal iets anders gelukkig. Het zal bij Harskamp ook niet zo kruidig ruiken als hier. De zon zal er ook niet dagelijks schijnen en met 26 graden is het voorlopig weer goed te doen. Liefs en groetjes uit zuid Frankrijk.
26-06-2016
La vie a la Mediterranée, deel twee.
"Zullen we straks een visje gaan eten bij zee in de buurt van Miramar bij Cannes?" vraagt mijn lief ‘s morgens. Visjes eten aan zee is éen van mijn grootste hobby's waar dat dan ook is, dus ja graag. 
We rijden even later met open dak een mooie tocht door de bergen, of beter gezegd ‘racen’ want hij krijgt altijd een soort Max-Verstappen-koorts bij dit soort wegen. Rechts rotsen stijl omhoog en links rotsen stijl naar beneden, door een bosachtig gebied en een riviertje ergens ver beneden. 
Bij zee aangekomen en ben ik ietwat draaierig van de bochten. De de rotsen zijn donkerrood van kleur typerend voor het Esterel gebergte. Tegen de rotsen staat o.a het prachtige 'Bubble' huis van Pierre Cardin, gebouwd in de jaren 70.
Niet veel later zitten we glazig over zee te staren en kabbelt ons gesprek. Dan verschijnt de ober, wacht even... stel je voor: een type Louis de Funès met zwart geverfd haar en een Rayban op. In de hoop dat hij je niet kan volgen rebbelt hij met een Zuid-Frans accent twee suggesties van de chef die niet op de menukaart staan. Dorade en iets met 'filet de loup', geen idee wat het laatste precies is, maar uit ervaring weet ik inmiddels dat het goed te bikken is. Verder gaf hij de menukaart en kwam hij ook een met een handgeschreven schoolbord met een lijst dagelijks wisselende suggesties. We bestelden “une bière, et...." hé niet weglopen Louis...... hierrrr en luister: wij wilden graag de dorade en de 'loup', maar volgens hem is dat laatste niet mogelijk. Waarom niet? Louis zegt dat de 'loup' ook op de menukaart stond en dat werd niet geserveerd. Wat waren dan 'de suggesties’ die hij opnoemde vroeg ik? De dorade en de 'loup'. Nou dat willen wij dan. Waarom geeft die man een menukaart en een schoolbord plus wat extra tekst, terwijl je daar überhaupt niet van kan bestellen?
Hoe leuk is het om de chaos te volgen die Louis veroorzaakt. Het hele personeel was constant in discussie om te snappen wie wat besteld had. Om de haverklap kregen we van alles op tafel waar we niet om gevraagd hadden. Erg vermakelijk. 
Na een uur liet Louis ons trots de vis zien die uit de oven kwam en na die bejubeld te hebben kwam het even later als filet retour. Inclusief een ratatouille en een salade.
Een tafel verderop zat een Amerikaanse familie met verveelde kinderen. Louis sprak en verstond alleen zijn Frans maar de Amerikanen niet. Chaos compleet. Lang nadat ze besteld hadden kwam iets op tafel wat een volkomen verrassing bleek. De kinderen lustten het niet en er werd opnieuw besteld. Toen dat uiteindelijk op tafel kwam zaten de kinderen er verveeld in te prikken en rende even later weg na nauwelijks gegeten te hebben, een slagveld achterlatend. 

We hebben heerlijk gegeten en gezeten. Ons vermaakt met te blond, gebotoxte en opgespoten voorgevel dames en Badr Harri-achtige foute clientèle, in deze buurt een onvermijdelijk soort, leuk voor even, maar blij dat we ons nu toch weer in ons schaduwrijke 'Harskamp' zitten.

donderdag 1 maart 2018


20-06-2016 
Het leven op de Zuid-Franse camping. Deel één.
Naast ons staat een vriendelijke, ongeveer veertig jarige Duitser. Hij fiets veel maar zijn vrouw blijft thuis met een boek. Zij wil geen contact wat prima is, maar hij heeft al een gezellig gesprekje aangeknoopt. In het Duits vertel je, nadat hij dat vroeg, dat je al voor de derde keer hier bent, dus kind aan huis. Waar we eerder gestaan hebben? Nou altijd vooraan, direct aan het strand, aan zee. Hoe doen jullie dat, want het was een privilege die opgebouwd moest worden om vooraan bij zee te staan. Geen idee, gewoon geluk misschien en ik heb in het Frans gereserveerd en niet in het Duits. 
Zijn buurman is een dikke Duitser. Een karikatuur van zichzelf voor zover ik dat vriendelijk mag benoemen. Hij heeft een hagelwitte gloednieuwe Tabbert Caravan van Italiaans design -zoals vermeld staat op de flank- die heel lang is. Voortdurend zie ik hem met spullen sjouwen, want die man zit goed in de spullen. Hij is rond de zeventig en ik hoor hem met luide stem tegen de fiets buurman zeggen dat hij het geluk ervaart van vroeger geboren te zijn geweest. Een opmerking waarbij bij mij minstens éen wenkbrauw omhoog gaat en ik lang moet nadenken over deze filosofische uitspraak. 
Hij kijkt trots naar zijn caravan als hij vertelt dat hij twee internetconnecties heeft en twee flatscreens, want je wilt toch niet naar hetzelfde kijken als je vrouw? 
Als hij gaat koken doet hij het vlees op een elektrische rooster. Hij trekt een mooie koksschort aan over zijn polo en korte broek. Wij horen alsmaar wijn kurken ploppen en hij kijkt tevreden richting zee over zijn a-sociaal geplaatste windscherm die helaas voor ons nogal wat prachtig uitzicht wegneemt. Ik hoorde hem zelfs vlaggetjes timmeren aan zijn paal vanwege de EK voetbal, een Duitse vlag en een Franse ‘excuus’ vlag.
Aan de andere kant hebben we de baywatch. Een soort kraaiennest waar de hele dag twee vlotte bruine jongens van de Pompiers in zitten. Als ze voor zich kijken houden ze het strand en de zee in de gaten en kijken ze om dan zien ze ons, maar gelukkig vallen we niet in elkaars doelgroep dus is dat lekker rustig voor beide. Ze praten de hele dag door en illustreren hun gebabbel met muziek die onze smaak niet is maar de beide jongens zijn zo goed gemutst dat we de irritatie knop maar hebben uitgezet. 
Nu is het heel stil, er is voetbal op tv. Het sportcafé bij de entree van de camping ver weg van hier, zit vol. Je kan een kanon afschieten zo rustig. Ik hoor enkel de zee sabbelen aan het strand. 

Ik haast me met deze tekst op de IPad, want mijn lief wil ook kijken en een biertje. De zon is bijna onder, het strand voor ons is leeg en buurman en buurman zitten binnen, voor éen van de flatscreens.

woensdag 28 februari 2018

05-08-2015 Franse gewoontes. 
Als Nederlanders stokbrood eten, dan snijden wij daar sneetjes van en smeren daar iets op zoals kaas, paté of boter of andere fijne zaken. Wij beleggen de sneetjes stokbrood zoals wij onze boterhammen beleggen. Wij pakken dan zo'n sneetje stokbrood, steken dat in de mond en scheuren er met de tanden een hapklare hoeveelheid vanaf. Het ziet er niet heel erg charmant uit, maar in Nederland is dat heel gewoon. 
Doe je dat in Frankrijk dan zeggen ze daar niets van, maar de Fransen wenden hun blik af alsof je totaal niet opgevoed bent. Heel ongebruikelijk vinden ze dat. Hoe moet dat dan, je wilt toch al die lekkernijen op éen of ander manier binnen krijgen!

Zo: je breekt voorzichtig een hompje brood af zo groot als je in éen hap naar binnen wilt werken en dan snijd je de kaas of de paté af, belegt alleen dat ene kleine hompje en dat steek je in zijn geheel naar binnen. Nooit afhappen dus, het is maar dat je het weet. 
Geleerd van mijn broer, die al meer dan 32 jaar in Frankrijk woont. 

dinsdag 27 februari 2018

21 mei 2014
Op weg naar mijn klant.

Als je de achterbank plat legt van ons Lancia'tje, past mijn herten schilderij van 120x80cm er net in. Ik had afgesproken met de mevrouw dat ik hem vanmiddag zou komen brengen. Ze legde uit hoe ik moest rijden en ik stelde haar gerust dat ik navigatie had. 'Na de slagboom het pad inrijden en dan gewoon maar doorrijden dan kom je er vanzelf' beschreef ze. 'Ik neem mijn zoon mee,' stelde ik haar gerust. 
Na een half uur richting het oosten gereden te hebben en de wegen steeds smaller werden, passeerden we de slagboom. Het zorgvuldig aangeharkte pad, de oprijlaan waar geen einde aan leek te komen liep eerst door het bos en later door de hei. Privé hei. Na de laatste bocht doemde het huis op. Een klassiek residence van donkerbruin baksteen, gebouwd in het begin van de vorige eeuw. De vrouw des huizes opende de voordeur op het bordes terwijl Maarten en ik voorzichtig het schilderij uit de auto trokken. 
'Het schilderij is niet voor hier hoor', waarschuwde ze mij voor een vermoedelijk naderend stijlbreukje. 'Het is voor mijn zuzhje'. Ze sprak het uit als een zuchtje. 'Mijn zuzhje woont in Londen in het centrum, ze hebben er een tuin,' en ze keek daar veelbetekenend bij zodat ik het zeker niet zou onderschatten. Maarten en ik liepen achter haar aan door een grote hal, een kleinere lange hal links en we passeerden een bibliotheekje, kantoortjes, ?kamertjes en een keuken, met een groot centraal werkblad, ingebouwde kasten met klassieke ruitjes, alles van ossenbloedrood geverfd hout. 
Ze haalde in de gang het schilderij van opa in een krullenlijst van de muur en zei dat het hert zolang daar mocht hangen. Haar man kwam uit de keuken schuifelen, een zeventiger en slecht ter been. Samen keken ze naar het hert, ze vonden het mooi, al was het tussen al het antiek ineens een hip ding geworden. 'Mijn vader ging veel op jacht en schoot ooit op de Veluwe een moeflon, wil je hem zien?' Het klonk meer als een bevel dan een vraag en we wandelden achter haar aan naar de garage waar je met gemak een heel gezin kon huisvesten. Aan de wand hing de kop van het arme beest. 
'Die mag je ook schilderen' dreigde ze glimlachend. Ik vroeg haar of het een opdracht was, maar nee, eerst schilderen en dan misschien... Ik zei niks, maar wist nu al zeker dat ik het beest nooit op het doek zou gaan zien. 
Ze bood thee aan op het terras, maar wij wilden liever gewoon water. De heer des huizes strompelde voor. We wandelden op ons gemak door de eetkamer en de tuinkamer, perfect klassiek ingericht met een museum aan schilderijen aan de muur. De openslaande deuren door naar het zonovergoten terras. De warmte van de middag loomde zwaar en we namen plaats in de schaduw onder parasols. 
Zonder dat ik vroeg naar zijn manke been begon hij over een auto ongeluk, terwijl ik hun park met beelden achter hun huis in me op nam. Achter de coulissen van de rododendrons spoorde ik een punt van een zwembad. 
Even later kwam mevrouw met een zilveren dienblaadje met glazen op zilveren voetjes en een kristallen karafje met water en ijsblokjes. Terwijl ik dacht: kan het ook 'normaal', gaf ik me over aan dit toppunt van 'hoe het heurt' en speelde het spel ontspannen mee. 
Tot mijn verbazing rekten ze het gesprek op nadat Maarten en ik aangaven te willen vertrekken. Eindelijk lieten ze ons uit nadat ze nog naar een gewei wees op de buitenzijmuur, waar de vogels zo beeldig een nestje gemaakt hadden in het voorjaar. 
Ons autootje, dik in het grind geparkeerd hoefden we niet te keren, want de oprijlaan had voor het bordes een rotonde. 
Als vertrouwde familieleden zwaaiden ze ons uit... valt niet mee om tot de noblesse te behoren.